Theaterkrant:
Het is misschien wel het allerverdrietigste sprookje van Hans Christian Andersen: Dat weerhoudt Holland Opera er echter niet van om het verhaal om te toveren tot een dynamische voorstelling.
Regisseur Joke Hoolboom geeft hier en daar een verrassende twist aan de klassieker. De scène met de taartjes doet je watertanden en de ontmoeting tussen Mijs en haar opa is zo hartverwarmend en geruststellend dat je bijna opgelucht bent. Bijna, want het verhaal blijft toch intens treurig en doet zo sterk denken aan bijvoorbeeld de schrijnende situatie van kinderen in koude vluchtelingenkampen, dat de tranen makkelijk stromen. En de kinderen? Die zijn blij: Mijs ging niet echt dood en mag gezellig met opa in de hemel taartjes eten.
de Volkskrant:
'Ook in Roodhapje en Meermeisje nam Holland Opera gruwelijke sprookjes effectief onder handen. In Mijs met de zwavelstokjes is het zielige origineel getransformeerd naar een verrassend aangename voorstelling met dans, film, humor en vooral veel niet-zielige muziek.
Fragmenten van Purcell en Vivaldi zijn te horen tussen nieuwe composities met zang en rap van Oene van Geel en Niek Idelenburg. Opvallend mooi en strijdbaar is Idelenburgs lied Angry Match Girl, waarop danseres Maartje Pasman (die Mijs speelt) een heftige choreografie van woede uitvoert. Hieruit blijkt een duidelijke accentverschuiving. Deze Mijs vecht tegen haar lot, tegen de honger en de kou. IJskoud wordt Mijs met de zwavelstokjes nooit. Dit meisje danst het leven uit.'
NRC over de muziek:
De arrangementen en composities van Idelenburg zijn de sterkste kant van de voorstelling, vanwege de schurende ontmoeting tussen composities van Vivaldi, Purcell en zijn eigen bijdrages, die eerder op progrock en popmuziek leunen. Door elektrische gitaar en drumstel bij de klassieke composities te laten aansluiten, en omgekeerd de strijkinstrumenten bij de popmuziek, zorgt Idelenburg ervoor dat je geboeid blijft luisteren.
